Είναι αρκετός καιρός τώρα που έχω στα χέρια μου αυτή τη φωτογραφία. Πολλές φορές έχω ξεκινήσει να πω κάτι γι᾽αυτήν, όμως πάντα, καταλήγω στο να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. Ίσως γιατί τα πέντε αυτά κορίτσια, χωρίς να λένε τίποτα, περιγράφουν τα πάντα. Με τη σιωπή τους και με αυτό το στοιχειωμένο βλέμμα της χαμένης αθωότητας. Μιας αθωότητας που προορίζει τη ζωή θυσία στο βωμό ενός κατάπτυστου παράδεισου. Ενός παράδεισου που θρυμματίζεται πίσω από το βλέμμα αυτών των υπέροχων πλασμάτων, σαν απάντηση στην ανοησία της όποιας - δήθεν - θεόσταλτης "αγιοσύνης".
Κιντάπογλου Γ.
Aσε τα σαπια ΚΙD ΚΑΙ ΓΡΑΨΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΚΕΥΤΕΣΕ μη τρελαθουμε τελειως.
ΑπάντησηΔιαγραφή