Δι-ερευνώντας την κρίση, με την μορφή που αυτή εμφανίζεται σήμερα, είτε ως οικονομική (τρέχουσα) και κατ' επέκταση ευρύτερα συν-ολικά κοινωνική, είτε ως ατομική τέτοια και ειδικότερα οντολογική, δηλονότι κρίση του εσώτερου μας αυθύπαρκτου(;) γίγνεσθαι, αντιλαμβανόμαστε την άκρως επώδυνη για όλους μας επί-γνωση του θέματος, μέσω της υποχρεωτικής πια επι-θέσεως των δακτύλων επί των τύπων των ήλων του σταυρωθέντος, αλλά μη αναστάντος σαρκίου μας.
Η έλλειψη οποιασδήποτε ατομικής προσπάθειας - δράσης με γνώμονα συλλογικό όλον,
Η δια βοής επιτακτική και ετσιθελική αναγνώριση των δήθεν "δικαίων" μας, από την προσωπική μας ομήγυρη έως την ευρύτερη εθνική, με κάθε κόστος, και η δαιμονοποίηση - εχθρική αντιμετώπιση αυτών που αντιστέκονται στην παράλογη, εν πολλοίς, συναίνεση των "απόψεών" μας.
Ο παρορμητικός και εν πολλοίς απερίσκεπτος τρόπος του ενεργείν, με κύριο χαρακτηριστικό ότι πρώτα αποφασίζουμε και μετά σκεπτόμαστε... είναι ίσως κάποιοι, εν σπέρματι, λόγοι που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.
Το θέμα της κρίσης είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και πολυδαίδαλο. Η διαχείρισή του απαιτεί εκτεταμένη προσωπική και κατ' επέκταση ευρύτερη κοινωνική ενδοσκόπηση. Η αντιμετώπισή της (κρίσης), θα μπορούσε να ανα-δείξει σε όλους μας προοπτικές προσωπικής, αλλά και ευρύτερα κοινωνικής ανέλειξης, αρκεί
να πιστεύουμε λιγότερα και
να καταλαβαίνουμε περισσότερα......
Ίσως έτσι να διακρίνουμε κάποιο φώς ελπίδας
μέσα στους εθνικούς και
θρησκευτικούς εφιάλτες μας.......
Κιντάπογλου Γιάννης
