ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ

Γιατί οι (show) μπίζνες των μεγάλων έπαψαν να με ενδιαφέρουν εδώ και χρόνια...

Γιατί το Ολυμπιακό ιδεώδες και οι άλλες σχετικές μπαρούφες που αναμασάνε οι πολυεθνικές των χαπακωμένων αθλητών και αθλητριών μου είναι παντελώς αδιάφορο...

Τέτοιο ιδεώδες δεν είχα και ούτε πρόκειται να έχω ποτέ μου...

Ας τρέξουν αυτοί (οι ντοπαρισμένοι) στους στίβους, και ας τρέξουμε εμείς  τη φαντασία μας μέσα σε γόνιμη καθημερινότητα...

Ας χαρούμε το απροσδόκητο της ημέρας, το φαντασιακό, το οραματικό και ας διασκεδάσουμε με το πρόσωπο της απροκάλυπτης  γύμνιας των καιρών μας...


Ας χαμογελάσουμε....


Και ας (ξανα)αγαπήσουμε την χαμένη μας (από τα παιδικά μας χρόνια)  ταυτότητα και αθωότητα.....


Δροσιστικό Καλοκαίρι.....

ΛΙΓΟ(;) ΠΡΙΝ ΤΗΝ .... ΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή για να μην ξεχνιόμαστε

ΑΛΗΘΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ

Χοντρά ψέματα, βαρβάτα, απροκάλυπτα, βλακώδη, μασκαρεμένα σαν αλήθειες σε οίκο ανοχής.

Δεν βλέπαμε; Δεν ξέραμε; Δεν υποψιαστήκαμε την ποικιλοτρόπως επαναλαμβανόμενη επωδό στο...
πασίγνωστο γαλλικό τραγουδάκι «Tout va tres bien Madame la Marquise»;
Δεν το πιστεύω.
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες, λέει θυμόσοφα ο λαός.
Εσύ και εγώ δηλαδή. Εσύ και εγώ, που όταν τα ψέματα τελείωσαν, κοιταχθήκαμε επίμονα, αμήχανα, μην πιστεύοντας στα μάτια μας.
Με «μάτια ορθάνοιχτα κλειστά» η ελληνική εκδοχή της αυτοτύφλωσης και ένα ερώτημα να τριβελίζει τα μυαλά μας. Μα είναι δυνατόν;
Αίφνης το συναίσθημα οργής που πλημμύρισε το θυμικό, προσέφερε μία υποψία βλέμματος στην πολύχρονη απληστία μας.

Στις καινούργιες συγκυρίες αδυνατώ να εστιάσω. Το βλέμμα δεν μας βοηθά.
Η «Περί τυφλότητας» πραγματεία του Ζ. Σαραμάγκου δεν βοηθά επίσης.
Προτιμάμε αυτό που ξέρουμε. Αυτό που βλέπαμε, αυτό που ακούγαμε για χρόνια.
Προτιμάμε ένα καλοφορεμένο ψέμα, από μία κακοφορμισμένη αλήθεια. Μία οφθαλμαπάτη, που προτείνει άφθονο νερό στην έρημο, παρά τη ξεραΐλα της πραγματικότητας.
Πιαστήκαμε κορόιδα; Εκεί που νομίζαμε πως την είχαμε βολέψει;
Για αυτό θυμώνουμε, αγανακτούμε, εξοργιζόμαστε, μουντζώνουμε. Τα μούτρα μας κυρίως, ενώ οι καθρέφτες μας βγάζουν τη γλώσσα, απορώντας που ξαφνικά βρήκαμε το φως μας.
Ε...ναι, άσχημο συναίσθημα να βρούμε έξαφνα το φως μας. Με τον ήλιο να μας στραβώνει αλύπητα.

10.000 ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

10.000 επισκέψεις και ένα μεγάλο ευχαριστώ γι᾽αυτούς που κάνουν τον κόπο καθημερινά να παρακολουθούν τον μικρό και μέγα κόσμο των ανησυχιών και προβληματισμών μας. Με λίγο χαβαλέ,  καλόβουλη (πάντα)  κριτική, και ελεύθερη (όσο μας επιτρέπεται) κρίση,  καταγράφουμε τα ασήμαντα που τα θεωρούν σημαντικά και τα σημαντικά που είναι ασήμαντα... έτσι .... για να δηλώσουμε ακόμα μια φορά ζωντανοί και ζώντες.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ...

Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ....

Πόσος χρόνος είναι ακριβώς τα 13,7 δισεκατομμύρια έτη φωτός;

Μην κάνετε τον κόπο να υπολογίσετε, το ανθρώπινο μυαλό δεν είναι φτιαγμένο για να μετρά τέτοιους ασύλληπτους χρόνους. Τόση είναι πάντως η ηλικία του Σύμπαντός μας.

Όπως όλοι ξέρουμε, το Σύμπαν επεκτείνεται διαρκώς. Αυτό που μάλλον δεν ξέρουμε, είναι με...

πόση, ασύλληπτη πάλι για το μυαλό μας, ταχύτητα επεκτείνεται. Λένε λοιπόν οι ειδικοί ότι κάθε πέντε δευτερόλεπτα διαστέλλεται τόσο, όσο περίπου είναι ο χώρος που καταλαμβάνει ο Γαλαξίας μας. Αυτό σημαίνει ότι από την ώρα που άρχισα να γράφω τούτο το άρθρο μέχρι αυτήν εδώ τη στιγμή, μέσα σε ας πούμε πέντε λεπτά, το Σύμπαν κάλυψε ένα χώρο ίσαμε εξήντα γαλαξίες. Τρομαχτικό, έτσι;

Δηλαδή σε μια ώρα θα έχει καλύψει ένα χώρο ίσαμε 720 γαλαξίες. Και σε ένα εικοσιτετράωρο ένα χώρο ίσαμε 17.280 γαλαξίες. Και σε μια εβδομάδα ένα χώρο ίσαμε 120. 960 γαλαξίες. Και σ’ ένα μήνα ένα χώρο ίσαμε 518.400 γαλαξίες. Και σε ένα χρόνο ένα χώρο ίσαμε 6.220.800 γαλαξίες.

Αν υποθέσουμε ότι κάποιος γεννήθηκε πριν πενήντα χρόνια, το 1962 δηλαδή, από τότε μέχρι σήμερα το Σύμπαν επεκτάθηκε σε ένα χώρο ίσαμε 31 εκατομμύρια 194 χιλιάδες γαλαξίες. Και πριν ένα αιώνα το τότε Σύμπαν κάλυπτε ένα χώρο μικρότερο από τον τωρινό κατά 62 εκατομμύρια 208 χιλιάδες γαλαξίες. Και μέχρι να γράψω την προηγούμενη πρόταση, το Σύμπαν αυξήθηκε κατά μερικούς ακόμα γαλαξίες. Και μέχρι να ανεβάσω αυτό το άρθρο στο διαδίκτυο, το Σύμπαν θα έχει επεκταθεί σε ένα χώρο περίπου όσο καμιά εκατοστή χιλιάδες γαλαξίες.

Δηλαδή την εποχή που δίδασκε στην Αθήνα ο Πλάτων, μπορεί να έβλεπε γύρω του τα ίδια πράγματα που βλέπουμε κι εμείς, όμως ζούσε σε ένα Σύμπαν που καταλάμβανε ένα χώρο μικρότερο από τον σημερινό κατά 1.430.784.000 γαλαξίες περίπου. Και μπορεί για τις γιγάντιες διαστάσεις του Κόσμου μας αυτός ο χώρος να μην είναι πολύ μεγάλος, αλλά για τα ανθρώπινα μέτρα είναι αχανής. Κάθε στιγμή δηλαδή που περνά βρισκόμαστε σε ένα Σύμπαν ακόμα πιο τεράστιο από την προηγούμενη στιγμή.

«Τα πάντα ρει», είχε πει ο σοφός Ηράκλειτος, αλλά, όταν το είπε, δεν είχε υπόψη του μια τέτοια υπερκόσμια, ασύλληπτη ροή των πάντων.

Τώρα σκέφτομαι ότι εκεί που πριν πέντε δευτερόλεπτα δεν ήταν τίποτα, τώρα υπάρχει Κάτι και μάλιστα Κάτι τεράστιο για τα ανθρώπινα μέτρα. Και αυτό το Κάτι είναι πλέον μέρος του Σύμπαντος, μέσα στο οποίο είμαστε κι εμείς και ταξιδεύουμε κυριολεκτικά στο άγνωστο ανοίγοντας δρόμους στο μηδέν.

Ωστόσο εδώ στη μικρούλα μας Γη εμείς δεν παίρνουμε είδηση ότι ζούμε σε ένα Κόσμο που εξαπλώνεται ραγδαία και δίνει ύπαρξη σ’ αυτό το μηδέν. Δεν ξέρουμε καν τι είναι αυτό το μηδέν που βρίσκεται έξω από τα όρια του Κόσμου μας και που υποχρεώνεται να υπάρξει, όσο το Σύμπαν το καταβροχθίζει και το μετατρέπει σε χωροχρόνο.

Εμείς εδώ κάτω έχουμε τα ρολόγια μας που μας λένε ότι τώρα είναι εφτά το πρωί, ώρα να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να ξεκινήσουμε τη μέρα μας, τώρα είναι εφτά το απόγευμα και μας περιμένουν κάποιοι φίλοι να πιούμε καφέ, τώρα είναι δώδεκα τη νύχτα, ώρα να πάμε για ύπνο, τώρα είναι ξανά εφτά το πρωί, ώρα να σηκωθούμε πάλι και να ξεκινήσουμε τη νέα μέρα μας. Και ενώ εμείς κάνουμε τα δικά μας εδώ κάτω, κάπου πολύ μακριά, κάπου αδιανόητα και ανείπωτα πολύ μακριά, συνεχίζεται η θυελλώδης προέλαση του Σύμπαντος που βρυχάται και φουσκώνει και δίνει ύπαρξη στο ανύπαρκτο.

Τρελά πράγματα.

Αλλά υπάρχει και κάτι πιο τρελό ακόμα.

Αυτό το απέραντο και αχανές Σύμπαν, το γεμάτο δισεκατομμύρια γαλαξίες που είναι γεμάτοι ο καθένας από δισεκατομμύρια ήλιους και πλανήτες και κομήτες και νεφελώματα και δεν ξέρω τι άλλο, αυτό λοιπόν το Σύμπαν συμβαίνει να έχει πολύ μικρή πυκνότητα (1,4x10-29 gr/cm3) που αντιστοιχεί κατά μέσο όρο σε ένα άτομο ανά κυβικό μέτρο.

Φυσικός επιστήμονας δεν είμαι, αλλά στο σχολείο έμαθα ότι σε κάθε άτομο ο κενός χώρος είναι πολύ, πάρα πολύ μεγαλύτερος από το χώρο που καταλαμβάνουν ο πυρήνας, τα ηλεκτρόνια και τα άλλα σωματίδια. Αυτό σημαίνει ότι, εφόσον η ύλη αποτελείται από άτομα, είναι πάρα πολύ αραιή και ότι ο κενός χώρος είναι πολύ μεγαλύτερος από το χώρο που καταλαμβάνει αυτή. Όμως εμείς, όταν κρατάμε μια πέτρα στο χέρι μας, έχουμε την αίσθηση ότι κρατάμε ένα συμπαγές, στέρεο σώμα. Είναι αδύνατο να καταλάβουμε με τις αισθήσεις μας ότι η πέτρα αυτή είναι περισσότερο κενό και λιγότερη, ελάχιστη ύλη.

Δηλαδή το τεράστιο Σύμπαν με την απροσμέτρητη ύλη των γαλαξιών του είναι στην ουσία περισσότερο κενό παρά ύλη. Κι αν ήταν δυνατόν να συμπτυχθεί, θα γινόταν τόσο μικρό που θα χωρούσε (έτσι μας λένε οι επιστήμονες) σε ένα κουταλάκι του καφέ. Και μάλλον τόσο ήταν, όταν έγινε η μεγάλη έκρηξη. Τρομαχτικό κι αυτό, δεν συμφωνείτε;

Με άλλα λόγια, όλα, τα πάντα, οι απίστευτες ποσότητες ύλης που αποτελούν το Σύμπαν, οι τεράστιοι γαλαξίες με τους αμέτρητους τεράστιους ήλιους τους και τους πλανήτες τους και τους δορυφόρους τους και τους κομήτες τους και τους αστεροειδείς τους μπορούν να γίνουν ένας τόσος δα μικρός βώλος σαν αυτούς που παίζουν τα παιδάκια.

Κι αφού ο βώλος εξερράγη και έγινε ένα διάφανο τούλι, κάτι σαν ιστός αράχνης, σαν μαλλί της γριάς, ένα αιθέριο κουρελάκι, τσουπ! φυτρώσαμε κι εμείς και παρατηρούμε εκστατικοί το κουρελάκι.

Και τι ακριβώς υπόσταση έχουμε μέσα στο αιθέριο αυτό και αραχνοΰφαντο κουρελάκι; Είμαστε κι εμείς αιθέρια πλάσματα, περισσότερο κενό και ελάχιστη ύλη; Είμαστε διάφανα όντα διαπερατά από κάποια άλλη ύλη πιο συμπαγή; Μπορεί δηλαδή αυτή η πιο συμπαγής ύλη να μας διαπεράσει με την ίδια ευκολία που εμείς περνάμε μέσα από την ομίχλη; Κι αν αυτή η ύλη διαθέτει νοημοσύνη, πώς θα μας αντιμετωπίζει άραγε; Δεν θα μοιάζουμε με εκείνα τα αέρινα φαντάσματα που τόσο μας τρομάζουν στα παραμύθια;

Μήπως είμαστε εμείς τα φαντάσματα; Και μήπως αυτά που εμείς ονομάζουμε φαντάσματα, είναι πλάσματα από πιο πυκνή ύλη και κάποια στιγμή, σε κάποια ανωμαλία του χωροχρόνου συμπλέκονται οι Κόσμοι μας και βλέπουμε ο ένας τον άλλον;

Σε μια τέτοια περίπτωση είμαστε εμείς τα αέρινα φαντάσματα κι εκείνοι βλέποντάς μας τρομοκρατούνται.

Για σκεφτείτε το...

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ ή αλλιώς ΒΡΕ ΠΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ......

Πριν  λίγες ώρες, σε προγραμματισμένη συναυλία-φιέστα του Νταλάρα και του δήμου Ιλίου, με πολλούς μπάτσους, ασφαλίτες, δημοτόμπατσους και μπράβους να προσπαθούν άδοξα να αποτρέψουν τη λαϊκή οργή, σύσσωμος ο κόσμος στο γήπεδο γιούχαρε τον Νταλάρα σχεδόν σε όλη του τη συναυλία. Ο γνωστός ευαίσθητος στις προεκλογικές περιοδους λαϊκός τροβαδούρος, μετά το πρώτο μαζικό γιουχάϊσμα από 300 περίπου άτομα που βρίσκονταν στο γήπεδο, προκάλεσε τους θεατές λέγοντάς τους ειρωνικά "μπράβο" , "ευχαριστώ που έχετε κάνει τις συναυλίες μου προεκλογικές", "άξια η δουλειά σας". Και όλα αυτά αμέσως μετά το πρώτο τραγούδι όπου διαπίστωσε πως σύσσωμο το ακροατήριο τον έβριζε και του φώναζε "πουλημένε-πουλημένε". Εξαίρεση αποτέλεσαν 30-40 άτομα που από νωρίς είχαν πάρει θέση σε μια γωνιά μπροστά από την σκηνή υπό την προστασία μπράβων και ασφαλητών, ομάδα έμμισθων θαυμαστών του που αποτέλεσαν το χειοκροτητήριό του όταν όλος ο κόσμος του φώναζε να φύγει από την σκηνή. Με ακουστικά στα αυτιά, ο Νταλάρας και όλοι οι μουσικοί του, συνέχιζαν να παίζουν προκλητικά δίχως να υπολογίζουν τα γιουχαϊσματα και δίχως να παίρνουν "ανάσες" μεταξύ των τραγουδιών, παίζοντας σχεδόν "ποτ-πουρί" για να μην δίνουν χώρο στον κόσμο να εκφράζει τις αποδοκιμασίες του στο ενδιάμεσο. Ο αξιαγάπητος των λαικών γειτονιών τραγουδοποιός δέχτηκε δεκάδες αυγά και γιαούρτια από το σύνολο του κόσμου που ήταν ακόμη πιο εξαγριωμένος αφού οι προκλήσεις του Νταλάρα στο μικρόφωνο και οι ειρωνείες του συνεχίστηκαν. Αναγκάστηκε να κατέβει τελικά από την σκηνή, δίνοντας τη θέση του σε τραγουδίστρια και τραγουδιστή που τον συνόδευε. Ενώ λίγο αργότερα όταν επιχείρησε να ξανα-ανέβει στην σκηνή, γέλασε και πάλι ειρωνικά σε όλο το γήπεδο που τον αποδοκίμαζε, με αποτέλεσμα να προκληθεί τεράστια ένταση μεταξύ διαμαρτυρομένων και μπράβων-μπάτσων που τον προστάτευαν και απέτρεπαν τον κόσμο να ανέβει στην σκηνή. Για να αποφύγουν τα χειρότερα, λίγο αργότερα οι διοργανωτές και οι υπεύθυνοι του γηπέδου, άναψαν τα φώτα του γηπέδου και σήμαναν τον τερματισμό της συναυλίας, με τον Νταλάρα να ενοχλείται για αυτή την κίνηση πριν καν ο ίδιος να έχει τελειώσει το τραγούδι που εκτελούσε εκείνη την στιγμή.


Πηγή http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1383373

ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ (ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ)

Ο μέσος άνθρωπος παραμυθιάζεται εύκολα. Παραμυθιάζεται όμως πιο εύκολα όταν βρίσκεται σε απόγνωση ή όταν βρίσκεται σε κατάσταση παράλογης ευφορίας. Γι’ αυτό και στις δυο αυτές καταστάσεις ευδοκιμούν οι απατεώνες.

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους...

Πουθενά δεν... 

μοιράζουν χρήματα. Ούτε στο χρηματιστήριο, ούτε στις τράπεζες, ούτε πολύ περισσότερο στο κράτος.

Όσοι πίστεψαν κάποια στιγμή πως στο χρηματιστήριο μοίραζαν χρήματα το πλήρωσαν ακριβά. Ακόμη ψάχνουν ποιος έφταιξε. Δεν θα τον βρουν ποτέ, γιατί κοιτάνε το δάχτυλο που νομίζουν πως δείχνει οπουδήποτε αλλού εκτός των ιδίων.

Το ίδιο παθαίνουν τώρα όσοι πίστεψαν πως με ένα διορισμό ή με μια «επαφή» στον κρατικό μηχανισμό, βρήκαν το μήνα που θρέφει τους εννέα και έλυσαν το πρόβλημα της ζωής τους και της ζωής των παιδιών τους. Ακόμη νομίζουν πως φταίει η Μέρκελ, η διεθνής τραπεζοκρατία και ό,τι άλλο δείχνει το δάχτυλο των δημαγωγών... Ουδόλως οι ίδιοι και το «βύσμα» τους που κέρδισε περισσότερα απ΄ αυτή τη σχέση.

Κανείς δεν πρόκοψε ακολουθώντας δημαγωγούς.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί αποφάσισαν να αλλάξουν κοινωνική τάξη και status με διακοποδάνεια και πιστωτικές κάρτες. Τώρα τεντώνουν τα αυτιά στον κάθε δημαγωγό που μουρμουρίζει για «κούρεμα» όλων των τραπεζικών δανείων και φέρνουν αμφίβολα παραδείγματα από χώρες που τις έχει ξεχάσει κι ο χάρτης.

Ο δρόμος προς την ευημερία περνά μέσα από την ατομική κυρίως, και συλλογική κατά δεύτερο, προσπάθεια και κυρίως τη μόρφωση και την εργασία. Τ’ άλλα είναι παγίδες για αφελείς. Τα ίδια έλεγα και το ’99 στην κορυφή, τα ίδια και τώρα στον πυθμένα. Στους περισσότερους ηχούν το ίδιο παράδοξα και περιττά.

Μπορούν να ελπίζουν;

Κάποιοι ακούνε για τα 50 δισ. ευρώ που θα πάρουν οι τράπεζες στα πλαίσια της ανακεφαλαιοποίησης για τις απώλειες από το «κούρεμα» και την διαγραφή των επισφαλών δανείων και μέσα στην απόγνωση, ή την παράκρουση «εξυπνάδας», πιστεύουν πως αν δεν κερδίσουν, τουλάχιστον θα σβήσουν τα χρέη τους...

Κανείς δεν χαρίζει 30 ή 50 δισ. στις τράπεζες για να σβήσουν τις ζημιές από τα ελληνικά ομόλογα και τα δάνεια όσων δεν είναι σε θέση να τα πληρώσουν.

Τα λεφτά αυτά τα δανείζουν οι Ευρωπαίοι για να τα επιστρέψουμε πίσω εμείς και τα παιδιά μας στα επόμενα 30 χρόνια. Είναι αλήθεια πως τα δάνεια αυτά μας δίνονται με φιλικούς και χαριστικούς όρους και όχι τοκογλυφικούς όπως διατείνονται αυτοί που μας έφεραν εδώ διορίζοντας και ξοδεύοντας δανεικά.

Όποιος απαιτεί ένα «κούρεμα» της τάξης του 30% σε όλα τα δάνεια, είναι σαν να ζητά αλλά 75 δισ. ευρώ (250 δισ. επί 30% ίσον 75 δισ. ευρώ) δανεικά τώρα τα οποία θα επιστρέψουν πίσω τα παιδιά του αργότερα με τόκους.
Μέχρι σήμερα «πατριώτες» μου, τα μόνα κορόιδα που έχουμε βρει ως έθνος είναι τα παιδιά μας, τα οποία έχουμε φορτώσει με ένα χρέος 360 δισ. ευρώ συν άλλα τόσα περίπου τα δικαιώματα συνταξιοδότησης που έχει θεμελιώσει η γενιά μας...

Όλο αυτό το ανοσιούργημα το έχουμε κρύψει κάτω από αριστερίζουσες σαπουνόφουσκες επιχειρημάτων, για τραπεζοκρατία, κεφάλαιο που πίνει το αίμα του λαού και κακούς Ευρωπαίους που μας σφίγγουν το λουρί, αντί να μας δανείσουν και άλλα για να προκύψει ανάπτυξη...

Όσο και να κρύβει την πραγματικότητα η συμφεροντολογική ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα, έστω και μέσω μιας κατάρρευσης θα μας προσγειώσει στα δεδομένα της.

Δεν υπάρχει δωρεάν...

Πόσο ωφελημένος θα είναι κάποιος, αν του σβηστεί μια μηνιαία δόση δανείου 500 ευρώ, όταν παράλληλα θα αυξηθούν κατακόρυφα οι πιθανότητες να χάσει και το εισόδημα των 1.000 ευρώ με το οποίο πλήρωνε τη δόση;

Πόσο χρήσιμη είναι η διαγραφή των χρεών μου στο τεφτέρι του μπακάλη, αν τα ράφια του μπακάλικου αντί για προϊόντα γεμίσουν αράχνες; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Μην κοιτάτε που οι «σωτήρες» σας λένε την πρώτη σκηνή του έργου.

Ο μέσος λογικός άνθρωπος γνωρίζει πως αν φτάσει στο σημείο να του διαγράψει η τράπεζα κάποιο χρέος, δεν θα είναι σε θέση να πανηγυρίζει, γιατί για να κάνει η τράπεζα κάτι τέτοιο, σημαίνει πως ο ίδιος βρίσκεται σε μια κατάσταση που όντως δεν μπορεί να πληρώσει. Ήτοι: Στη χειρότερη. Τι να το κάνεις το υπόλοιπο του στεγαστικού που θα διαγραφεί από την τράπεζα, αν αναγκαστείς να πουλήσεις το σπίτι για ένα κομμάτι ψωμί και ένα μπιτόνι πετρέλαιο θέρμανσης;

ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ.....

Εκεί που θα μαζεύεσαι στο καφενείο και θα μπεκροπίνεις.....
Εκεί που θα ταξιδεύεις στα βουνά με τους καλόγερους...
Εκεί που θα συζητάς για το τίποτα και το ποδόσφαιρο...
Εκεί που θα κάνεις τα ίδια αστεία και θα αναμασάς την ιστορία σου....
Εκεί που θα συναναστρέφεσαι με την αδιαφορία και το τίποτα.....
Άνοιξε και κανένα βιβλίο..... Ψάξε στο διαδίκτυο.....
Μορφώσου ακόμα και τώρα, στα γεράματα.....
Διάβασε αυτά που σου στέρησαν οι δάσκαλοί σου στα θρανία....
Κάποιοι διαβάζουν ακόμα και στο δρόμο... Πουλώντας χαρτομάντηλα...
Καιρός να σκουπίσεις  τα δάκρυα της αυταπάτης σου.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΤΡΗΣ ΠΙΣΤΗΣ (Αφιερωμένο)

ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΚΕΨΟΥ...

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ - ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Παραθέτω λίγες σειρές από το πολύ σημαντικό βιβλίο του Στέλιου Ράμφου "Η Λογική της Παράνοιας" Εκδόσεις Αρμός. Ένα καταπλητικό βιβλίο που πρέπει να το διαβάσει ο κάθε Έλληνας.

- Ζούσαμε καταναλώνοντας ξένα προϊόντα. Μόνο ένας ανατολίτης, όταν του δίνουν λεφτά, ξέρει απλώς να τα τρώη, χωρίς να τα αξιοποιή παραγωγικά.

- Το πρόβλημά μας το αντιλαμβανόμαστε αριθμολογικά, ενώ είναι αξιακό.

- Ο ανατολιτισμός έγκειται στις μεγάλες ιδέες, τις γενικές σκέψεις και την άρνηση της εργασίας. Δεν μας αρέσει να δουλεύουμε, μας αρέσει να απολαμβάνουμε τα έτοιμα. Ο τρόπος που αντισταθμίζουμε την τεμπελιά είναι ένα κράτος το οποίο αρμέγουμε. Δημιουργούμε παλατειακές σχέσεις μαζί του και περιμένουμε να μας συντηρή. Όμως οι σύγχρονες κοινωνίες που παράγουν πλούτο απαιτούν εργασία. Αν θέλουμε πλούτο, δεν μπορούμε να τρώμε από τα έτοιμα.

- Ακόμα και στο σχολείο δεν μαθαίνουμε να εργαζόμαστε αλλά να αποστηθίζουμε. Αν είσαι εκεί παθητικός, πως θα είσαι στην δουλειά σου παραγωγικός; 

-Οι μοναδικοί δεσμοί που έχουμε στην ελληνική κοινωνία είναι οι οικογένειες και οι παρέες. Δεν έχουμε κοινωνία πολιτών, ώστε να μας ενδιαφέρη ο τρίτος ή ο άγνωστος. Γι΄αυτό έχουμε και ιδιοτελές κράτος.

- Το μνημόνιο μπορεί να αποτελέση μια καλή αφετηρία για αλλαγές, αλλά με προϋποθέσεις. Δεν μπορεί οι συντελεστές της διαφθοράς να επιχειρούν την κάθαρση!

- Ο μέσος λαϊκός φοροφυγάς είναι αυτός που δεν μπορεί να τα βγάλη πέρα με τους παραλογισμούς του κράτους. Το ελληνικό κράτος σε υποχρεώνει να παραβιάσης και την ίδια του την δικαιοσύνη. Από την μια για να εξυπηρετήση ημετέρους χαρίζεται και από την άλλη για να εισπράξει γίνεται αγιογδύτης.

- Κακές αλήθειες είναι αυτές που διεκδικούν το αδιάψευστο. Οι επιστημονικές αλήθειες είναι ανοιχτές στην διάψευση επειδή έχουν ορίζοντα την υπέρβασή τους.

H ... ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ....

ΤΙ ΤΣΙΓΚΕΛΑΚΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ.....

ή

Η υπερβολή της μητριαρχικής  κοινωνίας σε όλο της το μεγαλείο.....
          

OI ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ.. (ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΣΕ ΑΜΑΞΙ ΒΟΥΛΕΥΤΗ)

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ .... HUMOR

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ

Δύσκολα μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον μακαρίτη Κορνήλιο Καστοριάδη για «δεξιές» θέσεις, ή να τον χαρακτηρίσει ανάλγητο καπιταλιστή και νεοφιλελεύθερο. Σήμερα λοιπόν, αντί άλλης γνώμης, παραθέτω τα δικά του λόγια από αποδελτίωση παλιάς του τηλεοπτικής συνέντευξης, η οποία...
κυκλοφορεί τελευταία πολύ στο διαδίκτυο.

Με το παρακάτω απόσπασμα δεν θέλω φυσικά να υποστηρίξω ότι ο διαπρεπής φιλόσοφος, αν ζούσε σήμερα, θα ήταν Μνημονιακός. Είναι όμως εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο ξεφτιλίζει τα επιχειρήματα όσων – δεξιών και αριστερών λαϊκιστών - προσπαθούν να ξεπλύνουν τις «αμαρτίες» του ελληνικού λαού στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να παραγράψουν την προσωπική ευθύνη του καθένα μας, ρίχνοντας την ευθύνη για το γεγονός ότι καταλήξαμε στο Μνημόνιο «στο σύστημα», «τους πολιτικούς», «τα λαμόγια», «το κεφάλαιο» και τους «ξένους».
....
Δημοσιογράφος :
.....Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία» [στην Ελλάδα]; Ποιοι είναι οι λόγοι ;

Καστοριάδης :
Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος :
Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση ;

Καστοριάδης :
Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με «ταξικά» συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό...

Δημοσιογράφος : Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;
Καστοριάδης : Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την Πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά»;

Δημοσιογράφος : Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας ;
Καστοριάδης : Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος : Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;
Καστοριάδης : Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος : Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη...
Καστοριάδης : Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμαίικο;». Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμαίικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Η ΕΠΙΟΥΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΣΕ ΑΛΑΛΑ (ΕΛΛΗΝΙΚΑ) ΧΕΙΛΗ

Do you speak English?

Αφιερωμένο, εξαιρετικά στους.....ξενομανείς, που θέλουν να αφανίσουν την Ελληνική γλώσσα.

Ξέρεις ελληνικά; Τότε ξέρεις και αγγλικά!

Το παρακάτω άρθρο είχε δημοσιευτεί πριν από καιρό σε βρετανικό περιοδικό τέχνης. Αξίζει το κόπο να το διαβάσετε...!


"The genesis of classical drama was not symptomatic. Aneuphoria of charismatic and talented protagonists showed fantastic scenes of historic episodes. The prologue, the theme and the epilogue, comprised the trilogy of drama while synthesis, analysis and synopsis characterized the phraseology of the text. The syntax and phraseology used by scholars, academicians and philosophers in their rhetoric, had many grammatical idioms and idiosyncrasies.

The protagonists periodically used pseudonyms. Anonymity was a syndrome that characterized the theatrical atmosphere.
The panoramic fantasy, the mystique, the melody, the aesthetics, the use of the cosmetic epithets are characteristics of drama.
Eventhrough the theaters were physically gigantic, there was noneed for microphones because the architecture and the acoustics would echo isometrically and crystal - clear. Many epistomologists of physics, aerodynamics, acoustics, electronics, electromagnetics can not analyze - explain the ideal and isometric acoustics of Hellenic theaters even today.

There were many categories of drama: classical drama, melodrama, satiric, epic, comedy, etc. The syndrome of xenophobia or dyslexia was overcome by the pathos of the actors who practiced methodically and emphatically. Acrobatics were also euphoric. There was a plethora of anecdotal themes, with which the acrobats would electrify the ecstatic audience with scenes from mythical and historical episodes.

Some theatric episodes were characterized as scandalous and blasphemous. Pornography, bigamy, hemophilia, nymphomania, polyandry, polygamy and heterosexuality were dramatized in a pedagogical way so the mysticism about them would not cause phobia or anathema or taken as anomaly but through logic, dialogue and analysis skepticism and the pathetic or cryptic mystery behind them would be dispelled.

It is historically and chronologically proven that theater emphasized pedagogy, idealism and harmony. Paradoxically it also energized patriotism a phenomenon that symbolized ethnically character and phenomenal heroism."
Αλήθεια...Υπάρχει κανείς (μη αγγλομαθής) που δεν κατάλαβε τι έλεγε το παραπάνω άρθρο;