ΑΛΗΘΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ

Χοντρά ψέματα, βαρβάτα, απροκάλυπτα, βλακώδη, μασκαρεμένα σαν αλήθειες σε οίκο ανοχής.

Δεν βλέπαμε; Δεν ξέραμε; Δεν υποψιαστήκαμε την ποικιλοτρόπως επαναλαμβανόμενη επωδό στο...
πασίγνωστο γαλλικό τραγουδάκι «Tout va tres bien Madame la Marquise»;
Δεν το πιστεύω.
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες, λέει θυμόσοφα ο λαός.
Εσύ και εγώ δηλαδή. Εσύ και εγώ, που όταν τα ψέματα τελείωσαν, κοιταχθήκαμε επίμονα, αμήχανα, μην πιστεύοντας στα μάτια μας.
Με «μάτια ορθάνοιχτα κλειστά» η ελληνική εκδοχή της αυτοτύφλωσης και ένα ερώτημα να τριβελίζει τα μυαλά μας. Μα είναι δυνατόν;
Αίφνης το συναίσθημα οργής που πλημμύρισε το θυμικό, προσέφερε μία υποψία βλέμματος στην πολύχρονη απληστία μας.

Στις καινούργιες συγκυρίες αδυνατώ να εστιάσω. Το βλέμμα δεν μας βοηθά.
Η «Περί τυφλότητας» πραγματεία του Ζ. Σαραμάγκου δεν βοηθά επίσης.
Προτιμάμε αυτό που ξέρουμε. Αυτό που βλέπαμε, αυτό που ακούγαμε για χρόνια.
Προτιμάμε ένα καλοφορεμένο ψέμα, από μία κακοφορμισμένη αλήθεια. Μία οφθαλμαπάτη, που προτείνει άφθονο νερό στην έρημο, παρά τη ξεραΐλα της πραγματικότητας.
Πιαστήκαμε κορόιδα; Εκεί που νομίζαμε πως την είχαμε βολέψει;
Για αυτό θυμώνουμε, αγανακτούμε, εξοργιζόμαστε, μουντζώνουμε. Τα μούτρα μας κυρίως, ενώ οι καθρέφτες μας βγάζουν τη γλώσσα, απορώντας που ξαφνικά βρήκαμε το φως μας.
Ε...ναι, άσχημο συναίσθημα να βρούμε έξαφνα το φως μας. Με τον ήλιο να μας στραβώνει αλύπητα.