Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ ... ΝΥΧΑΡΑΣ...

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ

Ο Νυχάρας ήταν μπράβος , ναύτης πάνω σε καΐκι

Αγριόγατος βαρβάτος , σκόρπιζε παντού τη φρίκη

Απ’ το Γκρέβσεντ ως την Όξφορντ που ταξίδευε λοστρόμος

Ήταν κοσμοξακουσμένος ως « Του Τάμεση ο Τρόμος ».

Η κοψιά του και οι τρόποι μαρτυρούσαν τον μπαμπέση

Κουρελιάρα είχε γούνα που σακούλιαζε στη μέση

Απ’ το ένα το αυτί του γερό έλειπε κομμάτι

Και τον κόσμο τον εχθρό του , τον κοιτούσε μ’ ένα μάτι .

Κλάψτε για το καναρίνι που θα βγει απ’ το κλουβί του

Το πεκινουά ξεχάστε που ‘χει χάσει το λουρί του !

Και ξεγράψτε το ποντίκι που στ’ αμπάρι θα βολτάρει

Και θρηνήστε κι όποιον γάτο το Νυχάρα θα τρακάρει .

Όλους βέβαια τους γάτους τους μισούσε , μα κυρίως

Πέρσες , Τούρκους , Σιαμέζους , τους μαχότανε αγρίως

Οι αλλοδαποί τον τρέμαν κι αποφεύγαν την οργή του

Γιατί ήτανε σιαμέζος κείνος που ‘φαγε τ’ αυτί του .

Μια γλυκιά βραδιά στο Μόλσυ – ήτανε καλοκαιράκι

Το καΐκι είχε αράξει , το ‘λουζε το φεγγαράκι

Κι όπως αγρολικνιζόταν κι ασημίζαν τα πανιά του

Τη ρομαντική ο Νυχάρας ανακάλυπτε πλευρά του .

Ήταν μόνος ο Νυχάρας και καθότανε στην πρώρα

Κι είχε νου και μάτι μόνο για τη Λαίδη τη ΚΑΚΙΩΡΑ

Οι δικοί του απ΄ το τσούρμο στις κουκέτες ροχαλίζαν

Με σαμπάν και με πιρόγες οι εχθροί καθώς πλευρίζαν

Ο Νυχάρας είχε μάτι και αυτί μόνο για κείνη

Κι απ’ τα μπάσα του η Κακιώρα μαγεμένη είχε μείνει

Μες του φεγγαριού τη λάμψη μες την άκρα γοητεία

Εκατό γαλάζια μάτια άστραψαν με μοχθηρία .

Οι Σιαμέζοι πλησιάσαν , περικύκλωσαν το σκάφος

Σιωπηλά καθώς το ζεύγος τώρα ούρλιαζε με πάθος

Και στα τελευταία ήταν ερωτιάρικα ντουέτα

Τη στιγμή που υψωθήκαν τα καμάκια τα στιλέτα .

Η Κακιώρα αναπηδάει τρέμει σκούζει τρομαγμένη

Και –λυπάμαι που το λέω- φεύγει σαν κυνηγημένη .

Μάλλον γλίτωσε στο τέλος , δεν μας πνίγηκε κι εκείνη

Ο Νυχάρας όμως πάει τον στριμώξανε στην πρύμνη .

Αντιστάθηκε γενναία μα χαμένος ήταν ήδη

Και ανάποδα τον βάλαν να βαδίσει στο σανίδι

Ήρθε η ώρα να πληρώσει για τα τόσα κρίματά του

Και εκδίκηση να πάρουν τα δεκάδες θύματά του.