ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ....

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία
 περιμένοντας. 

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
  ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές 
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
 Ακόμα και οι πόνοι και οι αρρώστιες στις Συκιές (υποθέτω και αλλού στην επικράτεια) περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
 ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
 ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 4 και 6 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Zastava  χωρίς φυσικά air condition και νοιώθαμε ευτυχισμένοι.  Στο σπίτι μας δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
 μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
 ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά και κάναμε δεκάδες χιλιόμετρα. (Συκιές - Περαία ο μεγαλύτερος άθλος μας) Οι κούνιες της Πρόνοιας ήταν
 φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.


Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες 
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια πατίνια για να κάνουμε 
κόντρες κατρακυλώντας στην κατηφόρα της Αστυνομίας, και φυσικά ούτε λόγος να βάλουμε.... "φρένα"... . Παίζαμε 
«μακριά γαϊδούρα»  και "Τσανταλίνα - Μανταλίνα" και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..



Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα στους γύρω δρόμους και στην ῾Πρόνοια῾ και
 δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα 
. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
 υπήρχαν κινητά. Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
 έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα 
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
 κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε 
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον (μέχρις τελικής ηθικής εξοντώσεως), και μάθαμε να το 
ξεπερνάμε. (δυστυχώς όχι όλοι)...

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν 
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
 ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
 οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. 

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε 
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά 
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό... μέχρι εκεί
 έφτανε η τεχνολογία.  Πίναμε νερό κατευθείαν από τη 
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
 πάνω στη βρύση και κανείς δεν έπαθε τίποτα. Φτιάχναμε αυτοσχέδια ξυλοπόδαρα και ανεβοκατεβαίναμε τα σκαλάκια της Πρόνοιας και τα "8 πατώματα". Κάθε φορά που ανεβαίνω αυτές τις σκάλες σκέφτομαι πως αν κάποιος από μας έπεφτε, σίγουρα θα έμενε ανάπηρος. Αλλά, φυσικά, δεν έπεσε κανείς....

Στα σχολικά μας χρόνια βασίλευε ο φασισμός και η ολοκληρωτική σκέψη. Η γενιά μου μπήκε στο Γυμνάσιο το 1967 και τελείωσε το  Λύκειο το 1974. Ο διάλογος, η αξιοκρατία και οι δημοκρατικές διαδικασίες ήταν άγνωστες λέξεις για τους διδάσκοντες. Κούρεμα στρατιωτικό, αποβολές για το τίποτα... Προσβολές... Ξύλο... Βία. Κατήχηση και λειτουργική. Αγωγή του πολίτη, Θρησκευτικά και θρησκευτική μισαλλοδοξία... Εθνικοφασιστική μονομερής πληροφόρηση για την ιστορία του τόπου...Ανύπαρκτη ελευθερία σκέψης... Και όμως από αυτό το σχολείο βγήκαμε αλώβητοι και προ πάντον όχι υμέτεροι...

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και και όταν τύχαινε να μας πάνε  στην παραλία είμασταν κάτω από τον ήλιο χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
 προστασίας 30 και φυσικά χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Ψαρεύαμε με 
ένα αγκίστρι και μια πετονιά στον Λευκό Πύργο αθερίνες. (50 σκουλίκι 50 μαμούνι  - δραχμές  - για δόλωμα) Κυνηγούσαμε τα κορίτσια 
για να τα βάλουμε χέρι, και όχι πιάνοντάς τα κουβέντα σε κάποιο chat room ή στο Facebook ....

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
 μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.


Απλά είμασταν παιδιά.....

Ή μήπως ΜΙΚΡΟΙ ήρωες;.....




Κιντάπογλου Γιάννης