ΟΤΑΝ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΥΚΛΟΥΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ.....

Δεν είναι που την Κυριακή το μεσημέρι ο ήλιος κρεμάστηκε πάνω από μια θάλασσα απόμακρη. Ούτε τα χάχανα των μεσήλικων -τώρα πια -, που  πιωμένοι από τσίπουρο φτιαγμένο στο Άργος Ορεστικό, έλεγαν τα δικά τους. Είναι που τα ξεριζωμένα από τον φθόνο δέντρα κάτω από τα πόδια τους μαρτυρούσαν τον χρόνο που χάθηκε, μαζί με τα παιδιά που δεν παίζουν πια στην αυλή της Πρόνοιας. Και μετά, κουρασμένοι, ανηφορίζουν πάλι  εξομολογώντας δήθεν αστεία, ανέκδοτα και αναδρομές. Ο καθένας για το σπίτι του. Μέχρι να πέσει μια περίεργη σιωπή. Και κατά το σούρουπο όλοι οι κρεμασμένοι απ' τις  εικόνες τους άγιοι,   με μια περίεργη σιχασιά στο πρόσωπό τους -δεν είναι και το καλύτερο να σε φιλάνε  βρώμικα χνώτα - σχολούν από την εκκλησία και στέκονται εκεί που τα παιδιά γέλαγαν κάποτε, για να πάρουνε λίγη από την αγιοσύνη τους. Μέχρι που τα μεσάνυχτα μπαίνει ανάμεσά τους ένας περίεργος τύπος -ενοχλητικός όπως πάντα - και τους λέει πως κάποιος  στην εκκλησία προσπαθεί να τους σβήσει τα κεριά.  Και όταν αυτοί έντρομοι εξαφανίζονται πίσω στις εικόνες τους, κάθεται μόνος του, βλέπει προς το καφενείο του "Κατέβα", περιμένει για λίγο και μετά ανηφορίζει κι'αυτός για το σπίτι του, ξημερώματα πια.... Εξάλλου μένει τόσο κοντά... πάνω από τον κινηματογράφο Καστέλλο...