ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ (με αγάπη...)

"Μη βροντοχτυπάς τη χάντρα...
του σπιτιού οι δουλιές στον.... άντρα.
Παρε το Άζαχ για τα τζάμια
ψήσε και κανα μεζέ..


Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια
τίναξε τα μαξιλάρια
ψώνισε τυρί και ψάρια
και χαρτί για καμπινέ....


Βάψε και το χώλ με χρώμα
δεν σιδέρωσες ακόμα;
Και τη βρύση μας που στάζει
ποιός θα φτάξει, ο βοριάς;


Πού θα πάς, στο καφενείο;
ούτε να το πεις το αστείο,
μην τολμήσεις, να κουνήσεις
έρχομαι στο... μονομιάς.


Καταφθάνουν  επισκέψεις
δεν τις θέλω τέτοιες... σκέψεις
κάτσε εδώ μην σου κόψω
τον .... αυτό...


Δεν κατάλαβες ακόμα
πως το σπίτι και το δώμα
θέλουν... άντρα προκομένο
δυνατό;...


Πάρτο απόφαση Γιαννάκη
γερασμένο μου αλητάκι...
τα χρονάκια εκείνα φύγαν
τα παλιά....


που ήσουνα  νόμος και  τάξη
θεωρία μα και  πράξη
και ο φόβος στη μικρή
τη γειτονιά...




Τώρα γέρασες λιγάκι
σ᾽άσπρισε και το μαλλάκι
και τις δόξες τις παλιές
 ξανακοιτάς...


όταν πέφτεις στο κρεβάτι
με κλειστό το ένα... μάτι
ροχαλίζεις  και τον χρόνο
χαιρετάς...






(Ποιός; Κιντάπογλου... φυσικά)