...Το απόγευμα παιχνίδι στις χωμάτινες γειτονιές και στην αυλή της Πρόνοιας...
- Τσανταλίνα - μανταλίνα και στο κώλο σου μια σωλήνα... Πόσα είναι αυτά;
Πόσα;....Πόσα άραγε τα χρόνια που φύγαν;
Και την άλλη μέρα στα θρανία του 4ου Γυμνάσιου στα Λεμονάδικα. Φυσικά αδιάβαστος. Κακός μαθητής. Τεμπέλης ή οκνηρός κατά το αρχαιοπρεπέστερον. Φτώχεια, Ξύλο, Φόβος, Αποβολές χωρίς αιτία. Δάσκαλοι και Διδάσκαλοι. Άνθρωποι και ανθρωπάκια ασήμαντα, λερά, αμόρφωτα. Μιας εποχής κολασμένης και σκοτεινής όσο το παρελθόν της.
...Κι όλοι εμείς που μεγαλώσαμε πια, βραδυπόροι, σε μια πόλη που αγαπήσαμε και αγαπάμε χωρίς λόγο. Έτσι. Γιατί έτσι μας αρέσει. Χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, παρά μόνο στη θλίψη και στον πόνο μας για το κατάντημά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου