ΟΛΙΓΗ ΠΟΙΗΣΗ....

Το τρένο σταμάτησε στο σταθμό

Η Ελπίδα, η Αγάπη, η Ευφροσύνη κατέβηκαν θλιμμένες.

Πίσω στην αφετηρία

ένας κούκος

κουβαλούσε την άνοιξη.

Το χελιδόνι ξεσπάθωσε ξεδιάντροπα..

Ποιός χάλασε την φωλιά μου;

Λίγο πιο πέρα

μια φοιτήτρια

ξερνούσε

το πτυχίο αρχιτεκτονικής.

Τα μάτια του βυθίστηκαν στην ακρόαση

Τ' αυτιά του ψηλάφησαν τον ήλιο

Αλλοίμονο...

σκέφτηκε ο τραγουδοποιός

Ποιος θα με δει

με κλειστά μικρόφωνα;

Ένας πυροβολισμός στα σύνορα.

Ένας φαντάρος, μια ελπίδα, ένα όνειρο

Ποιος απ' τους τρεις θα πεθάνει;

ρώτησε το αίνιγμα.

Και οι τρεις. Απάντησε ο κυνηγός.

Το ποίημα για την 25η Μαρτίου

το είπε άξια ο μικρός Γιωργάκης

και οι γονείς του χειροκρότησαν χαρούμενοι.

Κανένας όμως δεν πρόσεξε

Τη θλίψη των χάρτινων ηρώων....

Κάποιον σκότωσαν ξημερώματα.

Ο θάνατος μοίρασε τα χαρτιά.

Στις σκοτεινές μας μέρες

ακόμα κι ο θάνατος έχει δίκιο....

- Τα λάφυρα... Τα λάφυρα....

φώναζε ο Ξέρξης στα στενά

- Τα πήραν μαζί τους άρχοντά μου....

του είπε ο δούλος του

Κι εκείνος

κατέβασε το κεφάλι....

Το χαρτί είδε την γραφίδα

και τη φοβήθηκε...

Το ίδιο ένοιωσε και το βουνό

στην ανατολή του ήλιου...

Μόνο ο θάνατος ήταν χαρούμενος

καβάλα πάνω στον ήλιο

με τη γραφίδα παραμάσχαλα.

Τα λόγια σου μούμειναν αξέχαστα...

είπε ο έρωτας στην κόρη...

κι' εκείνη απάντησε...

Ποια λόγια μου;

Αύριο θα πεθάνεις,

είπε ο μάντης στον σοφό.

Κι εκείνος αποκρίθηκε

Δεν γίνεται σήμερα;

Ναξερα γιατί,

ναξερα πως,

νάξερα πότε...

Είπε η βελανιδιά στον σκίουρο.

Εκείνος γέλασε,

και χάθηκε,

στη σάπια της κοιλιά.

Κιντάπογλου Γιάννης